نقش روحانیت در رسانه چیست؟ آیا حضور روحانیت در رسانه نیاز است؟ این حضور به چه میزان باشد؟
به شهادت تجربه‌های عینی، رسانه‌های جمعی اعم از کلاسیک و مدرن، بویژه در تلقی ابزاری از آن‌ها قابلیت در خور توجهی برای انتقال پیام‌های دین اعم از کلامی، فلسفی، عرفانی، فقهی، اخلاقی، تاریخی، اجتماعی، هنری، ادبی و مناسک و شعائر را دارند. البته روشن است که رسانه‌های مختلف موجود(گفتاری، نوشتاری، صوتی، تصویری، تلفیقی و چند رسانه‌ای) در این خصوص یعنی توان بالقوه برای انتقال پیام‌ها و آموزه‌های متنوع دین ظرفیت‌های مختلفی دارند که در شرایط ایده‌آل، بهتر است از همه این ظرفیت‌ها به صورت مکمل بهره‌گیری نمود.
رسانه‌های مکتوب و نوشتاری نظیر مطبوعات(کتب و نشریات) نیز تقریبا متعاقب دستیابی به صنعت چاپ و ملزومات آن بدون هیچ گونه تردیدی برای ثبت و ضبط و تکثیر و انتشار مفاهیم دینی مورد توجه گسترده دین مداران و مبلغان دین قرار گرفت و این روند در فرآیند زمان، بسط کمی و کیفی یافت. رسانه‌های گفتاری همچون رادیو نیز متعاقب دستیابی و به میزانی که حاکمیت سیاسی و متولیان سازمان رسانه‌ای کشور، امکان حضور و بهره‌گیری بی واسطه روحانیت از ایستگاههای رادیویی موجود را میسر ساختند، تقریباً بدون دغدغه به فهرست رسانه‌های تبلیغی افزوده شد.
رسانه‌های تصویری(همچون تلویزیون و سینما) نیز هر چند قابلیت آن‌ها برای ابلاغ پیام دین، در ابتدای ظهور مورد مناقشه برخی عالمان دین قرار گرفت و قدری تردید در بهره‌گیری از آن‌ها در فعالیت‌های تبلیغی بروز کرد، اما این مناقشات و مجادلات نظری و فاصله گزینی‌های عملی نیز با وقوع انقلاب اسلامی و دستیابی روحانیت به این رسانه‌ها کاملاً رنگ باخت و ضرورت استفاده از همه این ظرفیت‌های رسانه‌ای حتی رسانه‌های مدرن نظیر اینترنت و ماهواره نیز در دستور کار مبلغان قرار گرفت. در هر حال به یمن انقلاب اسلامی بسیاری از موانع نظری و عملی در مسیر بهره‌گیری از رسانه‌ها در راستای تبلیغ دین از میان رفت و مبلغان دین و حوزه‌های علمیه به بهره گیری هر چه بیشتر و بهتر از این ظرفیت‌ها ترغیب و تشویق شدند.
روحانیت اگرچه همواره در خصوص نحوه عملکرد رسانه ملی بویژه سیما در پخش فیلمهای خارجی، برخی فیلم‌ها و سریالهای داخلی، پخش موسیقی، اجرای برنامه‌های طنز و کمدی، پخش برخی مسابقات به ظاهر علمی و حافظه محور، نمایش بدنهای نیمه عریان بازیگران در برخی مسابقات ورزشی، موضع انتقادی داشته اما عملاً برای اصلاح این وضعیت، طرح جایگزینی عرضه نکرده است.
روحانیت در بخش مقدّمات منتِج به تولید برنامه‌ها، تهیه محتوا، مدیریت پیام، ایده‌پردازی، سناریونویسی، مشاورههای تخصّصی، نظارت کارشناسانه، نقد و ارزیابی و به طور کلی در عرصه‌ای که اصطلاحاً «دین‌رسان‌ها» نام گرفته، حضور حرفه‌ای و تعیینکنندهای در ساختار موجود رسانه ملی ندارد.
